Foodpaths

Η Ιστορία του Ρυζιού

Το ρύζι είναι η Νo.1 τροφή στο κόσμο. H πιο σημαντική, πολύ πιο πάνω από το σιτάρι, το καλαμπόκι και τις μπανάνες. Είναι η κύρια τροφή για περίπου 3 δις ανθρώπων, το μισό πληθυσμό της γης, και αντιστοιχεί στο 20% των θερμίδων που καταναλώνει η ανθρωπότητα.

Στην Ασία περισσότεροι από 3 δις ανθρώπων παίρνει το 70% των θερμίδων του από το ρύζι. Πάνω από 520 εκ. τόνοι ρυζιού παράγονται κάθε χρόνο και πάνω από το 1/10 των καλλιεργήσιμων εδαφών χρησιμοποιείται για ρυζοκαλλιέργειες οι οποίες από οικολογική άποψη αποτελούν και πλούσια, πλήρως ισορροπημένα οικοσυστήματα. Η παραγωγή σιταριού και καλαμποκιού είναι μεγαλύτερη αλλά το 20% του σιταριού και το 65% του καλαμποκιού χρησιμοποιούνται για ζωοτροφές. Σχεδόν όλο το ρύζι όμως καταναλώνεται από τον άνθρωπο.

Πρόκειται για ένα μέλος μιας οικογένειας φυτών που περιλαμβάνει τη μαριχουάνα, το γρασίδι και το μπαμπού. Υπάρχουν πάνω από 120.000 διαφορετικές ποικιλίες ρυζιού που περιλαμβάνουν εκτός από λευκούς, μαύρους και κόκκινους κόκκους. Φυτρώνει σχεδόν παντού: από τις πλημμυρισμένες κοιλάδες του Μπαγκλαντές και την Ιαπωνία, τα οροπέδια των Ιμαλαίων στο Νεπάλ, ως και τις ερήμους της Αιγύπτου και την Αυστραλία.

Πιστεύεται πως πρωτοκαλλιεργήθηκε στην Κίνα, περίπου 10.000 χρόνια πριν. Το αρχαιότερο εύρημα είναι 7.000 ετών και βρέθηκε στην επαρχία Zheijiang. Πρόκειται για κόκκους ρυζιού που όσο βρίσκονταν μέσα στο χώμα ήταν λευκοί ενώ λίγα λεπτά μετά την έκθεσή τους στο φως, μαύρισαν και αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε μουσείο.

Ένας κινέζικος θρύλος λέει, πως στα πολύ παλιά χρόνια είχε πέσει μεγάλος λοιμός στη χώρα και ο θεός Buono, βλέποντας το λαό να υποφέρει θυσίασε όλα του τα δόντια σκορπώντας τα σε ένα βάλτο. Το νερό μετέτρεψε τα δόντια σε σπόρους που φύτρωσαν και έδωσαν χιλιάδες φυτά ρυζιού. Από τότε όπου υπάρχει ρύζι υπάρχει αφθονία και το να πετάμε ρύζι στους νιόπαντρους συμβολίζει αγάπη και γονιμότητα.

Στην αρχαία Ελλάδα πετούσαν στο ζευγάρι γλυκά από ρύζι ενώ στην Ινδονησία αμέσως μετά το γάμο πετούν ρύζι για να κρατήσουν δεμένη την ψυχή του γαμπρού που ειδάλλως θα το έσκαγε!

Πιστεύεται πως την καλλιέργεια ρυζιού την έφεραν στην αρχαία Ελλάδα και τις γύρω περιοχές, στρατιώτες που επέστρεψαν από την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου στην Ινδία το 344-324 π.Χ, ενώ από εκεί σιγά σιγά η καλλιέργεια απλώθηκε σ’όλη την Ευρώπη και την Β.Αφρική. Άλλοι υποστηρίζουν πως ήρθε στην Ευρώπη μέσω της Ισπανίας με την εισβολή των Αράβων. Μέχρι και τον Μεσαίωνα θεωρούσαν το ρύζι μπαχαρικό από την Ανατολή και το χρησιμοποιούσαν κυρίως σε μορφή άλευρου για να πηχτώσουν τις σούπες, ή για βάση καλλυντικών, συχνά το χρησιμοποιούσαν σα φάρμακο για διάφορα προβλήματα του εντέρου, ενώ σύντομα προστέθηκε στη διατροφή μαζί με το καλαμπόκι για να αντιμετωπιστεί η πείνα των λαών.

Το ρύζι δεν πρέπει να λείπει ποτέ από το τραπέζι. Το υψηλό του περιεχόμενο σε βιταμίνες κυρίως του συμπλέγματος Β, ιχνοστοιχεία όπως φώσφορο, ασβέστιο, κάλιο και άμυλο, το κάνουν απαραίτητο στην πρόληψη κατά της γρίπης, για την καλή λειτουργία του εντέρου, ενώ σε μορφή ελαίου υποβοηθά στον έλεγχο της «κακής χοληστερίνης». Είναι μια άριστη τροφή για όλο το χρόνο ενώ ιδιαίτερα το χειμώνα συνεισφέρει στην υγεία τα μέγιστα.

Το πίτουρο του ρυζιού περιέχει αντιοξειδωτικά, μεταλλικά στοιχεία και βιταμίνες. Για όσους έχουν αλλεργία στη γλουτένη, είναι απαραίτητο γιατί από τη φύση του δεν την περιέχει.

Αν θέλετε να παραμείνετε νέοι χαλαρώστε μέσα σε μια μπανιέρα με ζεστό νερό όπου έχετε ρίξει 200-500 γρ. άμυλο ρυζιού για σφιχτό, απαλό δέρμα.

Το άχυρο του ρυζιού χρησιμοποιούνταν από την αρχαιότητα για την κατασκευή σανδαλιών, σχοινιού, καπέλων και μπαλωμάτων για τις σκεπές των σπιτιών.

Υπάρχουν δύο βασικοί τύποι ρυζιού: το ιαπωνικό και το ινδικό. Το πρώτο έχει μεγάλο και μακρόστενο κόκκο και απελευθερώνει εύκολα άμυλο κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος, ενώ απορροφώντας νερό, φουσκώνει. Τα ρύζια αυτής της κατηγορίας είναι σε γενικές γραμμές καταλληλότερα για ριζότο και παέγια ενώ αυτά με μικρότερο κόκκο για γλυκά και ρυζογκοφρέτες. Πρόκειται για την κατηγορία που χρησιμοποιούν κατά κύριο λόγο οι λαοί της Μεσογείου.

Οι ποικιλίες που ανήκουν στον ινδικό τύπο έχουν μακρύ και λεπτό κόκκο, και παραμένουν ακέραιοι χωρίς να «λασπώνουν» ακόμη και σε μακρύτερους χρόνους μαγειρέματος γιατί απελευθερώνουν λιγότερο άμυλο. Προτείνονται για σαλάτες, γεμιστά λαχανικά και ανατολίτικες συνταγές, ενώ χρησιμοποιούνται πολύ για συνοδευτικό του πιάτου, συχνά σε αντικατάσταση του ψωμιού.

Ο κόκκος του ρυζιού αποτελείται από τον πυρήνα που περιλαμβάνει το έμβρυο (την καρδιά του σπόρου) και το ενδόσπερμα που θρέφει το έμβρυο, το κέλυφος και αρκετά στρώματα πίτουρου. Το ρύζι που κυκλοφορεί στην αγορά μπορεί να είναι καστανό ή ραφιναρισμένο. Το ραφιναρισμένο ή λευκό ρύζι που καταναλώνεται περισσότερο αποτελείται αποκλειστικά από τον πυρήνα. Το καστανό ρύζι είναι αυτό που κρατά κάποια από τα θρεπτικά στρώματα πίτουρου, απαιτεί περισσότερο χρόνο μαγειρέματος (30-40
λεπτά) και απελευθερώνει λιγότερο άμυλο. Κατά τη μάσηση είναι ελαστικό και προσοχή: χαλάει πολύ πιο γρήγορα από τ’ άλλο γι’αυτό πρέπει να καταναλωθεί άμεσα για να αποφευχθεί η περίπτωση δηλητηρίασης!

Τα πίτουρα και το κέλυφος αφαιρούνται κατά τη διαδικασία άλεσης. Στα περισσότερα μέρη στον κόσμο τα υπολείμματα χρησιμοποιούνται για ζωοτροφή όμως στην Ιαπωνία τα χρησιμοποιούν για να φτιάξουν σαλάτα και λάδι για μαγείρεμα καθώς πιστεύουν πως είναι ένα μυστικό για μακροζωία. Στην Αίγυπτο και την Ινδία τα κάνουν σαπούνι . Η διατροφή
πλούσια σε αναποφλοίωτο ρύζι προλαμβάνει την ασθένεια beriberi.

Η υφή του ρυζιού καθορίζεται από τον παράγοντα αμυλόζη. Αν αυτή είναι χαμηλή (10-18%) το ρύζι είναι μαλακό και κολλώδες. Αν είναι υψηλή (25-30%) το ρύζι είναι σκληρότερο και αφράτο. Οι κινέζοι, οι κορεάτες και οι ιάπωνες προτιμούν το ρύζι τους κολλώδες. Στην Ινδία, το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν το προτιμούν αφράτο, ενώ στην νοτιοανατολική Ασία, την Ινδονησία, την Ευρώπη και την Αμερική προτιμούν κάτι ενδιάμεσο. Μπορούμε να πούμε πως όσο περισσότερο άμυλο έχει το ρύζι τόσο πιο δυσκολοχώνευτο είναι.

Οι ποικιλίες του ρυζιού και η επεξεργασία του το χαρακτηρίζουν από κοινό ως superfine. Πολύ απλά μπορούμε να πούμε πως όσο πλησιάζουμε στην κατηγορία superfine τόσο πιο πολύτιμο είναι, χωρίς όμως να πέσουμε στην παγίδα και να θεωρήσουμε ότι είναι απόλυτα και οι καλύτερες. Επίσης χαρακτηρίζονται από το βαθμό διαφάνειας, με πιο διάφανο απ’ όλα το parboiled. Όσο πιο αδιάφανο είναι το ρύζι τόσο πιο κατάλληλο είναι για σούπες γιατί απορροφά τα συστατικά του ζωμού και ομογενοποιείται ευκολότερα. Όσο πιο διάφανο είναι τόσο πιο σκληρό παραμένει και είναι καταλληλότερο για παρασκευές φούρνου και σαλάτες.

Το ρύζι χρησιμοποιείται και για την παρασκευή ποτών. Γνωστό σε όλους είναι το σάκε, ποτό με μια ιστορία παλιά όσο αυτή του ρυζιού, συνδεδεμένο ακόμη και σήμερα με έθιμα και τελετουργικά. Στην Ασία γνωστά είναι επίσης το Arack και το Choum Choum. Το ένα δέκατο της παραγωγής ρυζιού στις ΗΠΑ σήμερα χρησιμοποιείται για την παρασκευή μπύρας «με ανοιχτότερο χρώμα και ελαφρύτερη πιο δροσιστική γεύση».

Η γη γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει στο ρύζι έλεγε μια παλιά διαφήμιση και δεν είναι υπερβολή!

Πατήστε εδώ για να δείτε όλα τα Ρύζια μας!